Rzeka płynąca łagodnym nurtem, rozlewająca się szerokim korytem, obfitująca w ryby, obok bory bogate w zwierzynę, jeziora, to wszystko urzekło dwóch braci. Jeden z nich miał na imię Byd, drugi Gost. Zamieszkali na południe od rzeki, założyli osadę, która wkrótce przerodziła się w gród. Przyjął on nazwę od swoich założycieli - Bydgosta.
Tyle mówi legenda.
Położenie na pograniczu Kujaw, Wielkopolski i Pomorza było dobrym strategicznie miejscem do założenia grodu. Dodatkowo Wisła, Brda, Wda, Noteć jako sposób na w miarę bezpieczny transport towarów i Bydgoszcz nabrała znaczenia łącząc południe z północą i wschód z zachodem.
W XIII wieku Bydgoszcz urosła do godności kasztelanii i z tego właśnie okresu, z 28 czerwca 1238 roku, pochodzi pierwsza wzmianka o istnieniu kasztelanii i o bydgoskim kasztelanie Sędzisławie (Sulisławie).
Usytuowanie na pograniczu państwa, na skrzyżowaniu dróg wodnych i lądowych spowodowało, że gród rozwijał się szybko i wielu chciało by był w ich granicach. Przez lata wiele razy przechodziła z rąk do rąk, by w 1343 roku traktat kaliski przywrócił gród Polsce.
19 kwietnia 1346 roku w Brześciu Kujawskim Kazimierz Wielki, król Polski nadał Bydgoszczy prawa miejskie. Przyjmującymi przywilej z rąk króla byli Johannes Kyesselhuth i jego towarzysz Konrad - dwaj Niemcy, którzy stali się przedstawicielami gminy miejskiej wobec króla i niejako pośrednikami między królem a mieszkańcami.
Dla dodania miastu powagi i znaczenie w 1347 roku na miejscu zniszczonego grodu rozpoczęto budowę zamku z cegły, a miasto otoczono murami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz